De zwarte bergen en het groene land.

Dag 38. Vanochtend wil het niet zo lukken met het weer. Voor de Albanezen zal het niet uitmaken, want tweede pinksterdag is hier geen vrije dag. Zojuist waren de schoolkinderen buiten op het veld aan het spelen. Een mooi moment om even terug te blikken aan ons bliksembezoek aan Montenegro. De kustlijn is niet bijzonder lang en het waren drie donkere dagen in het land van de Zwarte Bergen. Daar is de naam niet van afkomstig, de bergen zijn hier ook niet zwart. De naam schijnt te komen van Ivan de Zwarte die in de 14e eeuw de Turken wist tegen te houden. Het was niet makkelijk om het land binnen te komen. Zeker een half uur aan de grens gestaan. De Montenegrijnen zijn meer Serviër, en als je dus vanuit Kroatië komt is het bij de grens wat lastiger. Verder veel drukte in Kotor, waar een feest aan de gang was. Hier was het oponthoud nog langer. Wel een prachtige stadje met een schuin oplopende muur naar de vesting boven. Daarna via Bar richting Ulcinj, en dat is dan alweer de zuidelijkste plaats van Montenegro. In Ulcinj merkte je duidelijk dat het hier allemaal niet zo ontwikkeld is als in Kroatië. Dat heeft ook weer zijn charme. Maar wel meer armoede. Bedelende mensen, auto's die je die term niet eens kunt meegeven, rommeliger en meer zooi op straat. De bevolking is wel zeer aardig. Op de camping troffen wij oude olijfbomen aan. Heel fraai.

Van Ulcinj naar de Albanese grens is slecht 25 kilometer. Echter, de eerste 14 km was één en al hobbel, daar hebben we drie kwartier over gedaan. Bij de grens strakke controle, maar amper oponthoud. We zijn welkom in Albanië. En dat merken we hier in het dorpje Barbullush heel goed. Dit dorp ligt 20 km ten zuiden van Shkodër, een grote plaats in Noord-Albanië. De bewoners van het dorpje groeten als we langs fietsen. Op het vlakke groene land is het goed fietsen. Met in de verte de heuvels en bergen kun je goed uit de voeten op de redelijke binnenweggetjes. De boeren hier in de omgeving leven uiterst sober en primitief. De zeis is hier nog geheel in tact, en de boerenkar met ezel ook. Daar staat tegenover dat er ook luxe huizen te zien zijn en wel in nieuwe auto's wordt gereden. De tegenstelling is groot. Maar die vriendelijkheid siert de Albanees. Gisteren wilde ik een foto maken van de moskee. Direct kwam er iemand naar mij toe, die me meenam om de moskee te bekijken. Ik mocht foto's maken en was zeer welkom. We zijn hier nu drie dagen, morgen gaan we verder naar het zuiden. Tussen haakjes, de zon is weer gaan schijnen, ik hou ermee op.